BLOG door Marike Smilde |

Ze was er aan gewend, een leven zonder kinderen.
Eigen kinderen, zij zou ze nooit hebben.
Na jaren zichzelf als moeder te hebben voorgesteld, had ze geaccepteerd dat het er niet van zou komen. Het was nu eenmaal zo.

En toen kwamen er toch kinderen in haar leven.
Kinderen van haar geliefde.
Ze werd een lieve stiefmoeder.
Deed wat goed was voor de kinderen.
Maar er bleef iets knagen.
Ze ontdekte dat het verdriet nog groot was.
Dat haar kinderloosheid haar had verwond.
En dat zij dat niet kon vergeten.
Ze raakte in de war, werd wanhopig en verdrietig.
Zijn kinderen appelleerden aan het gemis in haar leven.
Ze ervoer diep verdriet over haar ongewenste kinderloosheid.
Dat had ze toch achter zich gelaten?
Ze had haar kinderloosheid toch een plek gegeven?

Ze besloot bij me aan te kloppen. Ze wilde haar kinderloosheid niet vergeten. Zij wilde er mee leren omgaan. Ze leerde dat de ongewenst kinderloosheid bij haar leven hoorde, maar niet haar leven was.
Dat er ruimte was voor andere ervaringen. Ook voor andere kinderen. We kwamen er samen achter -juist vanwege haar kinderloosheid- dat kinderen welkom waren geweest in haar leven. Ze had ze immers zo graag gewild? En hoe was dat nu? Waren kinderen nog welkom in haar eigen leven, nu dat niet kon gelden voor haar eigen kinderen? Waren de kinderen van haar geliefde welkom? Zo ontdekte dat ze ook kon openstaan voor haar stiefkinderen. Ze ging voelen wat ze wel en niet als stiefmoeder wilde met haar stiefkinderen en gaf daar praktische invulling aan.

Het was een lange en moeilijke weg.
Achterstallige rouw.
Betekenis geven aan het verdriet voor ze verder kon gaan.
Ik gaf haar mee wat mij erg had geholpen toen ik hetzelfde verdriet meemaakte als zij: “Er zijn meer manieren om vruchtbaar te zijn”.

Ze ervoer nieuwe energie. Ze ging een opleiding volgen die ze altijd al graag had willen doen. Thuis ontdekte ze dat zij zich kon laten raken door zijn kinderen. Dat haar hart zich opende. En dat ze iets terugkreeg. Warmte en gezelligheid, en misschien wel liefde.

Nee, moeder zou ze nooit worden.
En zijn kinderen hadden al een moeder.
Maar er was in hun leven ook ruimte voor haar.
En in het hare voor hen.
Zo werd de kinderloosheid hanteerbaar.
Af en toe kwam het verdriet nog even terug en ging dan ook weer weg.
Haar kinderloosheid werd een goed genezen wond.


www.stiefmanagement.nl
Foto: Unsplash ©lmtrochezz

Gerelateerde artikelen