Luier verschonen. Neusje snuiten. Veters strikken. Broodje smeren. Naar het kinderdagverblijf brengen. En halen. Naar school brengen. En halen. Naar zwemles/hockey/turnen/voetbal/muziekles/vriendjes/ballet brengen… en halen. Dat doe je toch gewoon? 

Eh. Waarom eigenlijk?

Nou. Ten eerste: ze zijn klein en hebben zorg nodig. Ten tweede: je houdt van je vriend en het zijn zijn kinderen. Dus heb je al die dingen voor ze over. Ten derde: het is een kleine moeite, zeker als je toch al de tandjes van jouw peuter staat te poetsen; dan kunnen die van zijn kleuter er ook wel bij. Geen probleem. De jaren verstrijken. Iedereen is eraan gewend. Hij. De kinderen. Jij. Je bent onmisbaar. En moe. Doodmoe. 

Kijk nou eens wat je aan het doen bent. Zijn kinderen zijn bij jullie voor hem. Niet voor jou. Ze zijn bij jou en je lief omdat hij hun vader is. En zodat hij een vader kan zijn. Draai het eens om: zie je stiefvaders dit doen? Nee, hoor. Die laten moederlief heerlijk zelf voor haar kroost zorgen. En pas als zij roept: ‘Kun je alsjeblieft even helpen?!’, dan kijkt hij op van zijn iPad. Heel irritant. Stiefvaders zijn mensen om een voorbeeld aan te nemen. Zij gaan niet het hele weekend voor haar kinderen zorgen. Ben je mal. Ze laten haar lekker moeder zijn. Natuurlijk zijn ze er zodra het nodig is. Natuurlijk rijden ze de caravan naar Zuid-Frankrijk. Natuurlijk staan ze langs het veld als stiefdochter haar eerste hockeywedstrijd speelt. En als de moeder van zijn stiefkinderen hem nodig heeft, dan staat hij voor haar klaar. Maar hij poetst niet elk snoetje, tenzij zij het hem vraagt. Stiefvaders komen daarmee weg – en terecht. Voor stiefmoeders is dat lastiger. Als vrouw leggen we de lat hoog, voor onszelf en elkaar. Een baby met een vieze luier? Geef maar hier! En voor je het weet ben je de hele jeugd van andermans kind aan het organiseren. Niet doen. Gewoon. Niet doen. En krijgen we dan wat onbegrip over ons heen, want ‘dat doe je toch gewoon’? Zou best kunnen. Maar dat is onterecht. Het is zijn kind; laat hem vader zijn. 

En hé, papa? Aan de bak!


Door Wanda Dijkstra
Eerder gepubliceerd in STIEF m/v nummer 3

Gerelateerde artikelen