‘Je wist toch waar je aan begon?’ Mensen zeggen dat. Tegen stiefouders die er even helemaal doorheen zitten. Je ziet het zelfs voorbijkomen in stiefmoedergroepen op Facebook; dan zegt de ene stiefmoeder het tegen een andere stiefmoeder. Je verzint het niet.

Mag ik even?

Het is gewoon flauwekul. Hoe kun je überhaupt bij iets in het leven weten waar je aan begint? Toen je ging studeren en het bleek best moeilijk? Toen je ging werken en je had er stress van? Toen je zwanger was en de bevalling diende zich aan? Stel je voor dat iemand dan zegt: ‘Je wist waar je aan begon!’ Die zou je toch zo de verloskamer uit schoppen? Serieus waar, als ik uit eten ga weet ik niet eens waar ik aan begin. Laat staan bij iets wat zo bijzonder is als het stiefouderschap.

Hoe komen mensen erbij dat je weet waar je aan begint als je stiefouder wordt? Is het algemeen bekend hoe het is om stiefouder te zijn? Is het bij iedereen precies hetzelfde? Heb ik een belangrijke les op school gemist, dat ik niet wist waar ik aan begon?

Zelf zeg ik altijd: ‘Het is de grootste uitdaging in mijn leven.’ Dat wist ik niet van tevoren. Daar kwam ik met de jaren achter. Met vallen en vloeken. Met hinken en huilen. Met lachen en liefde. Niemand had me kunnen vertellen wat het van me zou vragen en wat het me zou leren.

Als ik had geweten waar ik aan begon, was ik er misschien niet aan begonnen. Dus ik zeg: wist ik waar ik aan begon? Nee. En dat is maar goed ook.


Door Wanda Dijkstra
Eerder gepubliceerd in STIEF m/v nummer 1

Gerelateerde artikelen