Als mijn man en ik samen zijn, gaat het prima tussen ons. Maar zodra zijn kinderen er zijn, lijkt hij mij helemaal uit het oog te verliezen. Hij is er wel, maar niet meer voor mij. Hij is alleen nog maar met zijn kinderen bezig. Ik voel me hier niet gelukkig bij. Alsof ik een vreemde ben in mijn eigen huis. Hoe ga ik hiermee om? 

In deze vraag liggen meerdere verklaringen en antwoorden verscholen.

Een (gescheiden) vader heeft één grote angst: zijn kinderen kwijtraken. Hij denkt: straks verlies ik mijn kind(eren). Straks verlies ik de verbinding met mijn kind(eren). Straks doe ik iets fout en dan ben ik ze kwijt. Moeders hebben 9 maanden lang een (intense) verbinding met hun kindje, die ervoor zorgt dat de band met hun kind vanzelfsprekend is. Dit zorgt voor angst en soms ook jaloezie bij vaders. Ze denken: als mijn kinderen moeten kiezen, dan kiezen ze misschien wel voor hun moeder. Vaders gaan er vaak vanuit dat ze minder credits bij hun kinderen hebben dan hun moeder. Daarnaast zijn ze vaak meer van huis voor werk en is de band met hun kinderen anders dan die van moeders. Dit alles zorgt voor angst of onzekerheid, of de gedachte dat ze het niet goed doen (wat helemaal niet zo is).

Hierdoor zie je dat vaders zich vaak te veel focussen op de bezoeken van hun kinderen. Als ze er zijn, krijgen ze álle aandacht. Vaders willen extra genieten van wat ze wél hebben. Dat is verklaring 1. Klopt hun angst? Misschien wel, waarschijnlijk niet. Kun jij hier als partner toch begrip voor opbrengen en hem geruststellen? Kun jij zeggen: ‘Je hoeft niet op je tenen te lopen lieverd, ze houden zo ook al van je’?

Dan de tweede verklaring. Misschien voel jij competitie met de kinderen. Er is 100% aandacht op een dag. Gedeeltelijk gaat die aandacht naar werk, huishouden, televisie, telefoon, enzovoort. Dan blijft er nog heel veel aandacht over voor elkaar. Uiteraard is de verdeling van die aandacht anders als er ook nog kinderen in huis zijn. Kun jij hem tijd met zijn kinderen geven? Mogen zij even de volle aandacht voor elkaar hebben (met de afspraak dat er niemand genegeerd of vermeden wordt)? Kun je juist dan iets voor jezelf of met vriendinnen doen? Mag je van jezelf aanwezig zijn in jouw eigen huis met je man en zijn kinderen op de achtergrond? Geef je jezelf de ruimte om helemaal “thuis” te zijn, ook al doe je niet mee met bijvoorbeeld een spelletje? 

Een derde verklaring. Wij vrouwen zijn duizendpoten; we doen tien dingen tegelijk. Mannen doen één ding tegelijk. Gefocust en direct. Nú ben ik vader. Straks ben ik liefdespartner van. 

Vierde verklaring. Mogen de kinderen zien dat papa weer gelukkig is? Mijn man vond het vroeger moeilijk om me te knuffelen, want ‘dat hoefde zijn dochter toch niet te zien.’ Met een grap heb ik gezegd dat het gezond is voor kinderen om te zien hoe volwassenen elkaar liefhebben. Wat voor voorbeeld willen jullie zijn voor de kinderen? Toch niet de vader die zijn vriendin vergeet of negeert? Want dat mag zijn dochter, als ze later groot is, toch ook niet met zichzelf laten gebeuren? En zo mag zijn zoon zijn vriendin toch ook niet gaan behandelen straks?

Probeer samen met je partner uit te zoeken welke verklaring passend is voor jullie. Wie weet kom je tot de conclusie dat er nog een vijfde verklaring is. Of misschien is het verklaring 3 en zegt je man: ‘Sorry, ik zal mijn aandacht beter proberen te verdelen.’ Of: ‘Ik vind dit heel moeilijk, help me er alsjeblieft mee.’ Misschien kom je tot de conclusie dat jij last hebt van competitiedrang. Of misschien is het wel een combinatie van alles. Boven alles is communicatie erg belangrijk. Ga het probleem aan, samen met je partner. Ondersteun elkaar en kijk eerlijk naar jouw eigen kant. Dát is liefde, voor jezelf en voor elkaar. Wat een prachtig voorbeeld kunnen jullie dan zijn voor de kinderen!


Door Femke Joy Huibers – Saffrie
Eerder gepubliceerd in het STIEF m/v nummer 3

Gerelateerde artikelen